در هر حرفه ای که هستید نه اجازه دهید که به بدبینی های بی حاصل آلوده شوید
و نه بگذارید که بعضی لحظات تأسف بار که برای هر ملتی پیش می آید ، شما را به یأس و ناامیدی بکشاند .
در آرامش حاکم بر آزمایشگاهها و کتابخانه هایتان زندگی کنید .
نخست از خود بپرسید : برای یادگیری و خودآموزی چه کرده ام ؟
سپس همچنان که پیشتر می روید بپرسید : من برای کشورم چه کرده ام ؟
و این پرسش را آنقدر ادامه دهید تا به این احساس شادی بخش و هیجان انگیز برسید
که شاید سهم کوچکی در پیشرفت اعتلای بشریت داشته اید .
اما هر پاداشی که زندگی به تلاشهایمان بدهد یا ندهد
هنگامی که به پایان تلاشهایمان نزدیک می شویم
هر کداممان باید این حق را داشته باشیم که
با صدای بلند بگوییم :
(لویی پاستور 1895-1832)
جالب بود نه؟
خودم که تحت تأثیر قرار گرفتم
شما چطور؟
در پناه حق
مرجان